Macbook: Resurrected (ή πώς ένα google search έσωσε το macbook μου).

{Όσοι βαριέστε τα εισαγωγικά μπορείτε να περάσετε κατευθείαν στο κομμάτι ΟΔΗΓΙΕΣ}

Παρασκευή, απογευματινό χουζούρι. Ζέστη. Φρεσκοκατεβασμένο #tbbt, πάπλωμα, zero coke.

Do the math.

Ο άγαρμπος απρόσεκτος αφηρημένος άνθρωπος που είμαι λούζει με κάτι λιγότερο από 330ml zero coke το macbook.

Το δολοφονικό υγρό εκτοξεύεται προς κάθε κατεύθυνση, οθόνη, πληκτρολόγιο, ηχεία, παντού. Ακαριαίος θάνατος. Σκοτεινή, μαύρη οθόνη. Νεκρική σιγή. Time of death: 19:27.

Πετάγομαι από το κρεββάτι και φέρνω πετσέτες και σεσουάρ. Στεγνώνω ό, τι πιάνει η πετσέτα και όπου φτάνει ο κρύος αέρας του σεσουάρ (τρέμω μη λιώσω τίποτα με τον ζεστό και τα κάνω χειρότερα). Το πλένω και με το ειδικό υγρό καθαρισμού οθόνης για να μην κολλάει.

Πατάω με θράσος το power.

Τίποτα.

Το ξαναπατάω, με ευλάβεια αυτή τη φορά.

Τίποτα.

Πριν την τρίτη, λέω και μία προσευχή.

Τίποτα.

Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη, θλίψις απαραμύθητος.

Συγκεντρώσου λέω, βλάκα, να βρεις μία λύση. (Γιατί εκτός από τη hardware-ική ζημιά, υπάρχει και η ψυχική οδύνη: φωτογραφίες, μουσικές, σειρές, τα πάντα όλα – σημειωτέον είμαι ήμουν από αυτούς τους βλαμμένους που δεν κάνουν back-up, λες και είναι ντροπή.)

Ακολουθεί τουιτερικό cry for help:

Έχυσα zero στο (αναμμένο) Mac. Πέθανε και δεν ξανα-ανοίγει. ΣΟΣ.

— Alexandra S. (@sigalaki) January 27, 2012

Replies και dms που κυμαίνονται από “θα έπρεπε να έχεις πάρει extended protection” σε “λυπάμαι αλλά μάλλον πρέπει να φορέσεις τα πένθιμα”.

ΟΚ λέω, είναι Παρασκευή απόγευμα, μαγαζιά ανοιχτά, προλαβαίνω, θα το πάω για service. Googl-άρω αντιπροσωπείες που κάνουν και service.

Θυμάμαι. #systemgraph. Θυμάμαι.

Ε όχι.

Χαμένο για χαμένο είναι. Αν είναι να πεθάνει για πάντα το macbook και να μη το ξαναδώ, τουλάχιστον να το αποτελειώσω μόνη μου.

Οπλισμένη με το θάρρος και το clarity που μόνο η απελπισία σου δίνει, αποφασίζω να το ανοίξω για να στεγνώσω τα επιμέρους parts μήπως και πάρει μπρος. (Να πω ότι είμαι αυτή που φωνάζει το μπαμπά της να της αλλάξει τις καμένες λάμπες στο σπίτι, οπότε αυτή η απόφαση δεν ήταν ακριβώς έξυπνη).

Πάμε πάλι google.

Πληκτρολογώ “zero coke on macbook pro”.

To αρχικό Schadenfreude (ie υπάρχουν μερικές χιλιάδες άλλοι κρετίνοι εκτός από εμένα που λούσανε το macbook τους με zero) σύντομα αντικαθίσταται από πανικό, γιατί τα περισσότερα replies είναι τύπου “κρίμα- κι-εγώ-το-είχα-πάθει, αν-ήταν-με-νερό-ίσως-το-έσωζες-αλλά-η-cola-κολλάει, αφού-σου-έσβησε-επί-τόπου-σημαίνει-βραχυκύκλωμα, αποχαιρέτα-το-λοιπόν-το-macbook-που-χάνεις”.

Επανα-μανα-ξαναπελπίζομαι.

Μέχρι που πετυχαίνω ποστ, που κάποιος καλός κύριος, καλά να είναι εκεί στο Οχάιο που φαίνεται ότι βρίσκεται, ο οποίος δηλώνει τεχνικός υπολογιστών, απαντάει στον ερωτώντα ότι η μόνη πιθανότητα να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται, είναι το ρύζι. Δηλαδή, αφου αφαιρέσεις τη μπαταρία, θα βάλεις το macbook μέσα (!) στο ρύζι, να απορροφήσει όλη την υγρασία, ανάποδα (για να βοηθήσει κάπως και η βαρύτητα) και θα κάνεις υπομονή για τουλάχιστον 3 μέρες, χωρίς να δοκιμάσεις να το ανάψεις ούτε μία φορά. Το συνoδεύει δε με το Χολιγουντιανο-αμερικανο-δραματικό cry “I URGE you not to turn it on for three days. Ι am a technician, I should know”.

Τσακίζομαι, τρέχω στο σούπερ μάρκετ και αγοράζω 5 κιλά ρύζι (Καρολίνα για την περίπτωση που αναρωτιέσαι). Η ταμίας με κοιτάει περίεργα.

Σε λίγα λεπτά το νεκρό macbook από έτσι

Γίνεται έτσι:

Ένθαδε κείται ο Μάκβοοκ.

Τρία δραματικά μερόνυχτα περνούν. Το να έχεις το νεκροζώντανο macbook σου, θαμμένο κάτω από 5 κιλά ρύζι Καρολίνα, ως άλλη γάτα του Schrodinger, και να σε έχουν κάνει urge να μην προσπαθήσεις να το ανάψεις να δεις τι γίνεται, πρέπει να είναι κάποια σύγχρονη μορφή Κινέζικου βασανιστηρίου.

Ημέρα της Κρίσεως: Δευτέρα απόγευμα.

Το macbook αναδύεται μέσα από τα ρύζια. Του ξαναβάζω τη μπαταρία και πριν το συνδέσω στο φορτιστή, το χαϊδεύω στοργικά, ξέρω ότι μπορεί αυτές να είναι οι τελευταίες μας στιγμές μαζί.

Σηκώνω την οθόνη.

Πατάω το power.

Τίποτα.

Shock. And. Awe.

Συνειδητοποιώ ότι, τελικά, μάλλον είχα εναποθέσει πολλές ελπίδες στη μέθοδο του ρυζιού.

Oυφ.

Ξανα-ουφ, κλαψ, λυγμ και τα σχετικά.

Ξαναπατάω το power, περισσότερο μηχανικά και λιγότερο περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.

Jackpot.

H μελωδία της ευτυχίας.

Γρουγρουγρου (ή τέλοσπάντων αυτός ο γλυκός ήχος που κάνει κατά την εκκίνηση ένα macbook τριετίας), η οθόνη φωτίζεται, booting κανονικά, λίγα ακόμα δευτερόλεπτα αγωνίας να βεβαιωθώ ότι κάνει load το os x.

Θρίαμβος!

Δε μπορώ να πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Η λογική, λίγο πιο πέρα το τέλος της, και πέρα πέρα μακριά είναι ένα macbook που against all odds ανασταίνεται μετά από 3 μέρες spa σε ρύζι.

(Επειδή ένιωσα ότι ήταν λίγο μαγικό αυτό που έγινε, από τη Δευτέρα υπογράφω τα email μου ως Gandalf).

Σήμερα είναι Τετάρτη, (έχω κάνει back-up τα πάντα γιατί είναι πιθανό να κρασάρει, για πάντα, ανά πάσα στιγμή), αλλά  δείχνει να λειτουργεί χωρίς απολύτως κανένα πρόβλημα. Fingers crossed. Σε κάθε περίπτωση, το ηθικό δίδαγμα είναι back- up, back-up, back-up γιατί το hardware αντικαθίσταται, οι αναμνήσεις όχι.

Στο ζουμί λοιπόν:

ΟΔΗΓΙΕΣ: Τι κάνουμε αν χύσουμε νερό/coca-cola κοκ στο laptop:

• Αν δεν έχει ‘πεθάνει’ από μόνο του, το σβήνουμε.
• Βγάζουμε τη μπαταρία και το αποσυνδέουμε από το φορτιστή.
• Παίρνουμε “τα πολλά” υγρά με πετσέτα και σεσουάρ.
• To πλένουμε με το ειδικό υγρό για να μην κολλάει
• Το βουλιάζουμε, ανάποδα, σε βαθύ ταψί που έχει ρύζι.
• Περιμένουμε 3 μέρες. “I URGE YOU” να μην επιχειρήσετε να το ανάψετε πριν περάσουν 3 ημέρες.
• “If you want something enough and your heart is pure, wondrous things can happen!”

Ευχαριστώ τον @kou_kou_roukou για τη φιλοξενία, τον καλό κύριο από το Οχάιο για την σωτήρια πατέντα του, και το google που με βοήθησε να τον βρω.

---